Vrijdagochtend zeer vroeg vertrokken richting Breendonk waar we Kathleen en David zouden ophalen. Rond 6u45 stond David ons buiten al op te wachten. Nog vlug een goeie straffe kop koffie en weg waren we. Het verkeer ging nog vlot. Antwerpen, Eindhoven, Venlo, Ruhrgebied: geen files te bespeuren. Rond 10 uur even gestopt voor een stevig ontbijt en de nodige sanitaire pauzes. Een goeie zes uur later stonden we aan de rand van Berlijn (800 km? Foei -:)).
Op vrijdag nog even gestopt aan een outletcenter in Spandau en daarna de beurs bezocht (alsook ons startnummer opgehaald).
Zaterdag was het prachtig weer en er was dan ook zeer veel volk komen opdagen voor de "Frühstücklauf" van Schloss Charlottenburg tot Olympiastadion. Een rustige loopje van 6 kilometer. In het stadion worden we dan naar trouwe gewoonte verwend met een ontbijt: sapjes, yoghurt, koeken en fruit. Het ontbijt op zich was zalig dankzij het weer. De loop opzich was wat terleurstellend.: veel te veel volk en in tegenstelling tot vorige jaren, mochten we deze keer geen rondje lopen op de blauwe piste. In de namiddag nog wat shoppen en 's avonds onze eigen pastaparty georganiseerd. Alles klaargemaakt voor de grote dag en dan maar op tijd in bed.
Zondagochtend: stevig ontbijt - metro - afscheid nemen van de vrouwtjes - richting startvaken - afwachten - rustig blijven - nog wat drinken - 8u55: Haile Gebreselassi verschijnt aan de start (samen met nog 35.782 lopers)- 09u00: eerste startscho: eerste groepen vertrekken - 9u05: tweede startschot: we zijn weg: 42195 meter te gaan.
De eerste twintig kilometer zaten goed. Hartslag continue rond de 85% en een halve marathon onder de twee uur zat erin. Op 20 km even doorgegeven: ik wou echt die halve onder de twee uur lopen. Afgetikt op 1u59:29. Eerste PR was binnen.
Volgens de trainier mocht ik opdrijven tot 90%. Hierdoor kon ik toch min of meer mijn snelheid aanhouden en de 30 km was in zicht. Rond de 25 km aan een drankpost David kwijtgeraakt (is ook niet moeilijk in zo een massa). Hop naar de 30. En van 30 ging het naar 40... en toen ging het licht uit. Ik kwakte letterlijk tegen een muur aan, alhoewel die in Berlijn al van in 1989 weg is. Nog wat voedingsgel ingenomen, wat water en een minuutje gewandeld in de hoop dat het beter zou gaan. Plots kwam David voorbijgelopen en dit heeft me de moed gegeven om toch nog even door te zetteen.
Moe, uitgeteld maar toch voldaan: Nieuw PR van 04:07:17
En vandaag: stijf in de beentjes en genieten van een welverdiende rust.
Volgend jaar: geen Berliner marathon. New York, here we come!
