24 September 2006... a day always to remember

24 september 2006, 09u00: startschot, adrenaline stroomt. De muziek gaat luid, heel luid. Een vijftal helikopters vliegt boven je hoofd. De eersten zijn vertrokken. Om 9u17 kon ik de eerste looppasjes zetten. Het tempo werd gemaakt door een aantal gangmakers die je kon herkennen aan de grote gele balonnen. De sfeer was super. Het gevoel ongelooflijk, duizenden toeschouwers dragen je als het ware vooruit.
De eerste tien kilometer gingen goed vooruit. Geen problemen door de massa, noch problemen met mijn knie. Na een dikke twee uur zat de halve marathon erop. Het ging goed, uitsteken zelfs.

De volgende tien kilometer begonnen al wat te wegen en na een 30-tal kilometer dacht ik even dat ze in Berlijn de muur hadden teruggeplaatst. Mijn knie begon parten te spelen. Bij een drankpost moest ik me als het ware opnieuw in gang sleuren. Het was warm (28°C) en de vermoeidheid begon zijn tol te eisen.

Toch hebben we doorgezet. Verstand op nul, blik op oneindig en lopen maar. Ja, ik heb ook wat gewandeld. So what, ik wou finishen en de tijd die kon me gestolen worden. Doorzetten, de bocht in en daar staat ie dan: de Brandenburger Tor. Het gevoel dat je hebt als je die onderdoor loopt kan je niet beschrijven. Ik stond op dit moment wel even stil bij het feit dat dit voor 1988 gewoon niet mogelijk was. Je kon jezelf zien op reuzeschermen. Die laatste 195 meter waren verschrikkelijk: totaal leeg, uitgeput, eerder kruipen dan lopen.

Doodmoe, leeg maar ..... I DID IT!

Tevreden. Tranen van geluk. "Nooit meer" denk je op dit eigenste moment, maar ondertussen zijn we al aan het kijken waar we de volgende lopen. 4u49' staat geregistreerd