Berlijn: eerste foto

Net over de finish, nog net genoeg energie over voor een fotooke:

Zaterdag 23 september

Vrijdagochtend vertrokken naar Berlijn om aldaar in de namiddag de "Berliner Vitalmesse" te bezoeken. Daar moest ik trouwens mijn rugnummer afhalen en mijn chip laten controleren. Je kon toen al in Berlijn de marathon sfeer voelen: heel veel jonge mensen, overal reclame van sportartikelen (schoenen in het bijzonder) en promoties van de bekendste merken.

Zaterdagochend was er van het Schloss Charlottenburg een "Ganz Langsam" run van 6,5 kilometer voorzien met een ontbijt achteraf. Ik schat dat daar ongeveer een 2000 lopers aanwezig waren. De sfeer was geweldig. De maat werd gezet door het helse trommelgeluid op lege olievaten. Aan een tempo van 8 à 9 km/u ging het richting Olympiastadion. Onder de tribunes door kwamen we terecht op de wereldberoemde blauwe piste. We konden onszelf zien in "lichte relay" op de gigantische schermen. We werden met applaus en commentaar van de organisatoren onthaald... gewoon de max! En zeggen dat dit nog maar het begin was.

24 September 2006... a day always to remember

24 september 2006, 09u00: startschot, adrenaline stroomt. De muziek gaat luid, heel luid. Een vijftal helikopters vliegt boven je hoofd. De eersten zijn vertrokken. Om 9u17 kon ik de eerste looppasjes zetten. Het tempo werd gemaakt door een aantal gangmakers die je kon herkennen aan de grote gele balonnen. De sfeer was super. Het gevoel ongelooflijk, duizenden toeschouwers dragen je als het ware vooruit.
De eerste tien kilometer gingen goed vooruit. Geen problemen door de massa, noch problemen met mijn knie. Na een dikke twee uur zat de halve marathon erop. Het ging goed, uitsteken zelfs.

De volgende tien kilometer begonnen al wat te wegen en na een 30-tal kilometer dacht ik even dat ze in Berlijn de muur hadden teruggeplaatst. Mijn knie begon parten te spelen. Bij een drankpost moest ik me als het ware opnieuw in gang sleuren. Het was warm (28°C) en de vermoeidheid begon zijn tol te eisen.

Toch hebben we doorgezet. Verstand op nul, blik op oneindig en lopen maar. Ja, ik heb ook wat gewandeld. So what, ik wou finishen en de tijd die kon me gestolen worden. Doorzetten, de bocht in en daar staat ie dan: de Brandenburger Tor. Het gevoel dat je hebt als je die onderdoor loopt kan je niet beschrijven. Ik stond op dit moment wel even stil bij het feit dat dit voor 1988 gewoon niet mogelijk was. Je kon jezelf zien op reuzeschermen. Die laatste 195 meter waren verschrikkelijk: totaal leeg, uitgeput, eerder kruipen dan lopen.

Doodmoe, leeg maar ..... I DID IT!

Tevreden. Tranen van geluk. "Nooit meer" denk je op dit eigenste moment, maar ondertussen zijn we al aan het kijken waar we de volgende lopen. 4u49' staat geregistreerd

Tijdsregistratie

Ik heb gisterenavond nog eens zitten rondsurfen op de site van de "Berliner Marathon". Is me dat ginder een verdomd goed georganiseerde bedoening. Je hebt gedetailleerde plannetjes van metro, toegangswegen, ed. , je kan je eigen sportdrank afgeven bij in de ingeng, enz.

Ook een extra tool op de site: je kan je kostenloos inschrijven om via SMS bericht te krijgen van eindtijden van een of meerdere deelnemers. Handig als je wil weten hoe lang er iemand over gedaan heeft. De link waar je je kan inschrijven: http://hera.soft.uni-linz.ac.at/marathon/berlin/2006/

Ik heb in elk geval voor mezelf al een aantal nummers ingevuld.

Handig tooltje!

Laatste training

Ik heb gisteren mijn laatste training voor de marathon afgewerkt op Belgische bodem. Een 10 kilometer gelopen op de oefenvelden van Zulte-Waregem. Ik heb bewust op gras gelopen omdat ik toch nog steeds voorzichtig moet zijn voor mijn knie.

Ik voelde ook dat ik al meer uitgerust ben in vergelijking tot de vorige weken. Da's al een goed teken. Verder beginnen de zenuwen wat te komen.

Ik heb ook al de gehele week op mijn voeding gelet. Niet te vettig eten, veel groenten en fruit en veel water drinken. Normaliter begin ik vanaf morgen aan de pasta's.

4 days to go!

Nog anderhalve week

Ben nu in de laatste twee weken beland voor M-day. Tijdens deze twee weken is er vooral rust gepland. Ik moet ook toegeven dat ik er eigenlijk niet treurig om ben. De laatste weken zijn vrij zwaar geweest mede door de aanhoudende pijn in mijn knie.

Die knie... die blijft nog altijd voor showstopper spelen. Na een tiental kikometer begin ik lichte druk te voelen. Verder ga ik momenteel niet. Ik mag hem nu zeker niet meer belasten dan echt nodig. Toch zit er beterschap in. Twee weken geleden kon ik na tien kilometer geen stap meer zetten. Mijn medicatie (ontstekingsremmer) blijf ik voorlopig nog doornemen en ik ga ook nog elke dag naar de kinesitherapie. Ik hoop alleen maar dat mijn knie het volhoudt over anderhalve week.

Afgelopen zondag en gisterenavond twee maal een rustig herstelloopje gedaan van ongeveer een drie kwartier op de Finse piste. Snelheid lag rond de 9 km/u. Volgende zondag staat er nog een loopje van een uur op het programma in een iets stevigere tred. De laatste loop doe ik over een week op woensdag en de vrijdagochtend vertrek ik naar Berlijn.

Vrijdagnamiddag is het de bedoeling dat we de Berliner Vital-beurs bezoeken waar ik mijn rugnummer kan afhalen. Zaterdagnamiddag mag ik ginder alvast deelnemen aan een rustige loop van zes kilometer met aankomst op de fameuze "blauwe piste" van het Olympiastadion in Berlijn. En op zondag, dan gaat het om 09u pas echt van start!

ik wil lopen

Heb de ganse week nog niets gelopen en het begint zo stillaan op mijn zenuwen te werken. En jammer genoeg ook aan de kilo's. Ik heb de ongezonde gewoonte om mijn frustraties af te reageren op suikerwafels die ik dan met veel smaak naar binnen werk.

Mijn knie is al stukken beter. De nodige medicatie en kine doen blijkbaar wonderen. Gisteren heb ik de trap kunnen oplopen - en vooral afdalen - zonder maar iets te voelen in mijn knie. Dit was de afgelopen dagen bijna niet mogelijk.

Zaterdag zou ik in principe op de Finse piste een half uurtje mogen loslopen. Van zodra ik maar iets begin te voelen is het onmiddellijk stoppen, ijs erop en naar de kine. Als het zaterdag goed gaat, kunnen we het zondag dan wat langer rekken.

Berlijn zie ik terug helemaal zitten!

ZERO

Heb hem gevonden. Hij was goed weggestopt tussen alle andere rode blikjes en flesjes.... maar eindelijk is hij er: DE COCA COLA ZERO.

Ik heb me ineens een gans karton meegebracht. En met dit mooie nazomerweer zal ie me nog smaken ook!

Rotdag

Vandaag is mijn longrun van 30 km letterlijk in het water gevallen. Ondanks dat ik me nogal moe voel, had ik er nochtans goeie hoop in ... maar het wou echt niet meezitten deze voormiddag :-(.

Ik ben rond een uur of 10 deze morgen vertrokken en was nog geen kwartier weg of ik kreeg al een douche over mijn hoofd. Ik moet zeggen, leuk is anders, maar van regen is nog nooit iemand doodgegaan denk je dan maar. De regen was al gauw over, maar die wind op die natte kleren was niet echt leuk. Af en toe had ik het koud en jammer genoeg was er geen zon te bespeuren

Mijn knie begon ook weer vervelend te doen, en deze keer ziet het er niet goed uit. Na een twintigtal kilometer was het gedaan met lopen. De pijn was niet meer te verbijten, een knieband gaf geen soelaas en stappen... zelfs dat deed hevig pijn. Ik heb trouwens al de gehele dag last van die verdomde knie. Morgen kine en rustig aan. Ik speel zelfs met de gedachte om mijn training volledig te staken en vanaf nu slechts driemaal per week wat rustig te lopen op de Finse piste. Kwestie van soepel te blijven. Dit geeft me nog de tijd om te herstellen tegen 24 september.

Mijn idee om vandaag eens niet langs de Leie te lopen, maar wel richting Kruishoutem was al evenmin een succes. Het glooiende landschap heeft me nogal vlug uitgeput zodat mijn energie nogal vlug op was. Ik voelde me gisteren al niet 100% en dat was vandaag te merken. Een snelheid van gemiddeld 8,5 km/uur is nu ook geen succes te noemen.

Voilà, dit gezegd zijnde, ga ik me lekker toedekken in de zetel met een glaasje wijn en deze avond vroeg onder de wol!