20 km van Brussel: finished

Had mijn auto aan de rand van Brussel geparkeerd en ben met de metro naar het station “Mérode” gereisd. Organisatorisch leek het me wel in orde. Van ver zag je al een aanduiding waar de kleedruimte zich bevond: aan de zijkant van het legermuseum. Een origineel decor moet ik toegeven. Eenmaal in outfit, begeef ik me naar het juiste startblok waar ik nog eventjes van de zon kan genieten.

De bolero van Ravel maakt me intussen duidelijk dat het startschot dichterbij komt. Het schot zelf was wel even schrikken. De start verloopt vrij vlot en eens over de matten (tijdsregistratie met chip) gaat het pas echt los. De sfeer in de Wetstraat zit er echt in. De hartslagmeter vertelt me dat het goed gaat, het tempo lijkt me in orde. Iets verderop het Justitiepaleis. Begin van een reeks tunnels. Ietwat drummen; de lucht lijkt er ook wel ijler dan buiten.

De Louizalaan loopt vlot en weldra is het Ter Kamerenbos in zicht. De hartslagmeter geeft 163. Heb nog voldoende reserve. Ik voel me prima, behalve dat een plaspauze zich aankondigt. Altijd tijd nemen om te drinken hebben ze me verteld, maar wat erin gaat, moet er ook uit!
Het gaat goed. Hartslag onder controle, geen krampen noch milt… laten we zo doorgaan. 10 Kilometer na 52 minuten.

Op weg naar de lange gevreesde klim van de Tervurenlaan kreeg ik het moeilijk. Het moet net voor de Vorstlaan geweest zijn. Leeg, geen energie meer, een echt dieptepunt. Tempo vertraagt, drinken, wat voeding bijnemen en in een zeer rustig tempo proberen te herstellen. Na een aantal minuten ging het al wat beter. “Geef er een lap op!”, dacht ik bij mezelf. En dat deden we dan ook.

De Tervurenlaan was hard. Het was afzien! Je ziet deelnemers vallen met bosjes, je krijgt ruimte. Velen schakelen over op wandelen. Sommige lopers die je passeert lijken ook beter een wandelpauze in te lassen als je hun zwoegende ademhaling hoort. Ik blijf gaan, bij elke loper die ik passeer schuif ik een plaatsje naar voor. Hartslagmeter piept onophoudelijk, kuiten beginnen pijn te doen. Opzij, opzij, opzij…. Het Rode Kruis is iemand aan het reanimeren (tevergeefs, blijkt nu in de pers)

De bocht in, en daar is ie dan…. De triomfboog. Verstand op nul, alles geven. Ik heb mijn hartslagmeter niet meer bekeken. Het interesseerde me op dit ogenblik niet meer. Het enige wat telde was finishen. De matten, chrono afduwen en op adem komen… 02:04'12".
Een tevreden man, volgend jaar opnieuw!